Van Coos Bay naar Redmond

Hoi hoi,

Hier zijn we weer.
Zaterdag was het begin van Vaderdagweekend (Fathers Day Weekend) , iets dat hier al dagen wordt aangekondigd. Voor ons was het een ‘gewoon’ een vakantiedag. We zijn vanuit Coos Bay vertrokken naar Crater Lake National Park. Een reis dwars door het binnenland van ongeveer 360 km.
Een eerste stop hebben we gemaakt bij een ‘covered bridge’. Dit is een oude houten overdekte brug, die nu niet meer in gebruik is. Het maakte op ons niet veel indruk, we hebben eerder langere houten overdekte bruggen gezien. We zijn er zelfs een keer over heen gereden, dat was in Canada (2002).
Het tweede deel van de route van zaterdag ging langs water, diverse riviertjes. Een mooie route, met veel bos en kronkelwegen en ook diverse watervallen.
Eind van de middag kwamen we aan bij het Crater Lake National Park. Crater Lake is een meer dat is ontstaan door het instorten van een vulkaan. In de loop van zo’n 200 jaar heeft het ingestorte deel zich gevuld met regenwater en sneeuw. En zo is een prachtig helder blauw meer ontstaan.
Zaterdagavond hebben we bij onze accommodatie, Crater Lake Lodge, gegeten. Het duurste avondeten tot nu toe, maar het was dan ook wel culinair en ontzettend lekker.

Zondag zou de dag moeten zijn om het kratermeer rond te rijden en te genieten van de uitzichten en wandelroutes. Maar op deze 21 juni kregen we flashbacks naar onze vakantie van vorig jaar. Hadden we vorig jaar half mei sneeuw in Yellowstone, nu hebben we op de eerste zomerdag (!) sneeuwbuien in Crater Lake National Park. Het is koud buiten (rond de 5 graden) en er staat een straffe wind. De wolken hangen zo laag dat we er vaak middenin zitten en niets kunnen zien. Af en toe is er een glimp op te vangen van het kratermeer. Het meer helemaal rond is niet mogelijk, omdat het oostelijke deel nog niet geheel sneeuwvrij is. Ongeveer 20 km van de 50 km is te berijden. We zijn dan ook alleen ’s ochtends op pad geweest. Eerst het Visitor Center, waar we nog 2 films hebben bekeken, en daarna de route die wel te rijden was.
’s Middags hebben we ons beziggehouden met lezen, het voorbereiden van dit stukje en het verdelen en herinrichten van de koffers. Hoeven we dat niet meer te doen in Portland, voor we naar huis gaan. We komen met meer koffers thuis dan we zijn gegaan. We zaten al bijna aan het maximum gewicht per koffer toen we vertrokken uit Nederland, dat we voor de zekerheid maar een extra koffer(set) hebben gekocht. Per persoon mag je namelijk 2 koffers meenemen van/naar de Verenigde Staten.

En dan is het maandag. Geen sneeuw, geen mist, wel een strakblauwe lucht. Vandaag is het prachtig weer om het meer te bekijken. We hebben dan ook besloten via de noordingang het park te verlaten. We zijn via de zuidingang gekomen en daar staat ook het hotel. Door via de noordkant het park te verlaten rijden we toch nog zo’n 13 km langs het meer. Zo kunnen we toch nog wat plaatjes schieten en genieten van het uitzicht. Het water is helderblauw en kalm. Je ziet de bergen er in weerspiegelen, prachtig.
’s Middags zijn we bij het Newberry National Monument geweest. Een vulkanisch gebied met veel lavavelden. We hebben in het zuiden van het park een wandeling gemaakt door een dennenbos met gestolde lava. Hier was goed te zien hoe de lava destijds zijn weg gebaand heeft door het gebied. Er waren ook grote gaten te zien waar vroeger bomen hebben gestaan. De lava heeft de bomen omsingeld en is gaan stollen. Tijdens dat proces zijn de bomen door de hitte in brand gevlogen en totaal verbrand. Wat over blijft is een groot rond gat in de grond, heel raar om te zien.
We zijn doorgereden naar het noordelijk deel van het park, naar het Visitor Center. Deze was helaas gesloten. Maar we hebben er wel een wandeling kunnen maken door de lavavelden.

Hier is het nu maandagavond en dat betekent dat we morgen aan de laatste rijdag gaan beginnen.
Het weer blijft de komende dagen goed, zonnig en rond de 24 graden. Dus de laatste paar dagen in Portland gaan we nog even genieten.
Tot de volgende keer en groetjes.

Yv en Ro